گریز رنگ خیال

به لطف خداوند رحمن و رحیم دفاع پایان نامه به خوبی برگذار شد. هر چند ایراداتی به آن توسط داورین وارد شد و البته وارد هم بود اما آنقدر نیست که کار را عقب بیندازد. این هم لطف خدا بود.هوا گرم است و روزه داری در این هوای گرم یک حس دیگری دارد. مثل من که خیلی در آفتاب نیستم روزه داری زیاد برایش دشوار نیست. اما خداوند به آن کسانی که در این هوای گرم روزه دار هستند اجر دهد.

گریز رنگ خیال...

الان که سیستم درمان قطع است یک سری زدم به نوشته‌های قبلی وبلاگ. وبلاگ گریز رنگ خیال که در آن گاه گاهی آنچه را دوست دارم به یادگار می‌گذارم. وبلاگی که زمانی فکر می‌کردم بازدیدکنندگانش ملیونی خواهند بود. اما در این چند سال این خود من بودم که می‌خواندمش و شاید چند رهگذر که سری به ای کاروانسرا می‌زدند. درست نمی‌دانم چه شد که این وبلاگ را ثبت کردم. شاید میل شدید به نوشتن بود که من را به این کار واداشت. شاید میل درد و دل در آن روزهای  بی‌کاری و بی‌خبری بود که من را به ساختن و نوشتن در وبلاگ هدایت کرد. به هر حال هرچه بود، گذشت. گذشتنی که شاید تا سالها در ذهنم گریز رنگ خیال...

خیلی وقتها دلم می خواهد تمام نگاشته های آوایی را رعایت کنم. به همین دلیل ابتدا متن مورد نظر را در وورد تایپ میکنم و بعد از آن متن را در وبلاگ قرار میدهم. اما حالا دیگر تنها به نوشتن فکر می کنم. به اینکه این انگشتان را محکم روی صفحه کلید فشار دهم. انگار فریاد من است که از هر کدام به گوش می رسد.

گریز رنگ خیال...

مهران مدیری در برنامه دور همی رو به کامبیز دیرباز با جدیت گفت: «شانزده سال دیگر همین فرداست.»راست می‌گفت. بی خود نبود که اینقدر حرفش بر دلم نشست. برای من این موضوع خیلی قابل درک است. نه تنها برای من بلکه برای تمامی کسانی که گاهی چشمشان را به عقب بر می‌گردانند و به مسیری که تا حالا آمده‌اند ، نگاه می‌کنند. نگاهی که از روی عادت نیست. نگاهی که در آن عبرت و گاهی هم تعجب است. از اینکه عمرما اینقدر زود می‌گذرد ولی باز درد داریم بگیر تا اینکه چرا با اینکه این روزها اینقدر زود می‌گذرند باز هم غمناک و دلگیریم. مهران مدیری راست می‌گفت. در کسری از ثانیه عمرمان تم گریز رنگ خیال...

داخل اتاق نشسته ام. تنها صدای کولر به گوش میرسد. سکوت کل ساختمان شماره 3 دانشگاه علوم پزشکی ار در بر گرفته است. این چند وقت من به این دفتر می آیم تا پاسخگوی کسانی باشم که ممکن است در ذهنشان سوالی وجود داشته باشد. اما هنوز کسی نیامده است. این تنهایی کم کم دارد حوصله ام را سر می برد. اما چاره چیست. باید ساخت

گریز رنگ خیال...

دلم گرفته خدایا تو دلگشایی کن. هنوز هم بعد از این همه سال که از خداوند عمر گرفته ام نمی دانم چرا گاهی اوقات دلم می گیرد. هرچه فکر می کنم برای آن دلیل خاصی نمی‌بینم. شاید هم هست و من نمی دنم. زیاد نمی خواهم به ذهنم فشار بیاورم. هر چه باشد یک روزی این ذهن قرار است در میان خاکها خوراک حیوانات شود. راستی ذهنم بعد از مرگ چه می شود. راستی تکلیف این همه آرزو چه می شود. راستی از همه ی این حرفها گذشته آن چشمانی که سیاه هستند و این چند وقت بد جوز ذهنم را درگیر خود کرده است هم در خاک قرار می گیرند. من که نمی توانم باور کنم. اصلا مگر می شود فرشته مرگ در چشمان تو نگاه کن و تو گریز رنگ خیال...